Hafez's Double Sin (A New Look at Satire Techniques of Hafez)

Document Type : Academicm and Research

Abstract

"Satire" as one of the rhetorical figures and critical devices is considered as the most distinguishing feature of Hafez poetry. In addition to applying simple and comprehensible satire, Hafez sometimes uses complex and profound tricks for critical satire. In this method which corresponds to "Socratic irony", he humiliates himself like "Eiron" and attributes dishonor, shame and sin to himself so that to reveal the true nature of "Alazons" in his time (hypocrites, claimants of religion, and etc.). The main point is that as a dexterous cartoonist applies exaggeration and hyperbole in order to represent the "incompatible figur" of people well, for example if there is the slightest deviation in the eyes or mouth or other parts of the opposite party that deviation is displayed twice as much in the picture, in the same way Hafez uses his own specific hyperbole in order to reveal the true nature of his time "Alazons" in the existence of "Eiron". Therefore, Eiron in Hafez poetry is "drunkard", "Sodomite", "heretic ", "quitter of obligations"," hypocrite", "sentenced to several betrayals" and so on. According to studies conducted, it is concluded that Hafez applied certain roguish and artistic tricks including "feeble excuse", "reverse reason" and “committing a double sin" in order to achieve this goal.

Keywords

References

  1. کتابنامه

    قرآن مجید.

    1. آرین‌‌پور، یحیی. (1382). از صبا تا نیم (ج2). (چاپ هشتم). تهران: زوار.
    2. ابن حنبل، احمد بن محمد. (1414). مسند (ج1). (چاپ دوم). بیروت: دار الجیل.
    3. امام خمینی، روح اله الموسوی. (1390ق). تحریر الوسیله (ج1). (چاپ دوم). نجف: مطبع الاداب.
    4. انوری، حسن. (1386). طنز حافظ. ماهنامۀ فردوسی. 53 و 54، 20 – 22.
    5. جوادی، حسن. (1384). تاریخ طنز در ادبیات فارسی. تهران: کاروان.
    6. چناری، عبدالامیر. (1384). طنز در شعر حافظ. مجلۀ پژوهشنامۀ علوم انسانی. 45 و 46، 39 – 51.
    7. حافظ، شمس الدین محمد. (1374). دیوان حافظ: تصحیح قزوینی-غنی (چاپ پنجم). به کوشش عبدالکریم جربزه‌‌دار. تهران: اساطیر.
    8. حلبی، علی اصغر. (1377). تاریخ طنز و شوخی طبعی. تهران: بهبهانی
    9. خرمشاهی، بهاءالدین. (1375). حافظ‌‌نامه (چاپ هفتم). تهران: علمی و فرهنگی.

    10.----------------. (1368). چهارده روایت (چاپ دوم). تهران: کتاب پرواز.

    11.----------------. (1382). حافظ حافظۀ ماست. تهران: قطره.

    12.داد، سیما. (1387). فرهنگ اصطلاحات ادبی (چاپ چهارم). تهران: مروارید.

    13.رجائی بخارائی، احمدعلی. (1368). فرهنگ اشعار حافظ ( چاپ پنجم). تهران: علمی.

    14.زریاب خویی، عباس. (1368). آئینۀ جام. تهران: علمی.

    15.سعدی، مصلح بن عبداله. (1372). کلیات سعدی. به اهتمام محمدعلی فروغی (چاپ نهم). تهران: امیر کبیر.

    16.شفیعی کدکنی، محمدرضا. (1384). طنز حافظ. ماهنامۀ حافظ. 19، 39 -40.

    17.شمیسا، سیروس. (1383). نگاهی تازه به بدیع (ویرایش سوم). تهران: میترا.

    18.صادق‌‌زاده، محمود. (1389). بررسی گونه‌‌ها و شیوه‌‌های طنزپردازی حافظ. فصلنامۀ پژوهشی تحقیقات زبان و ادب فارسی، 2، 75- 114.

    19.غنی، قاسم. (1380). تاریخ عصر حافظ (ج1). (چاپ هشتم). تهران: زوار.

    20.فرای، نور تروپ. (1391). تحلیل نقد (چاپ دوم). (ترجمۀ صالح حسینی). تهران: نیلوفر.

    21.فولادی، علیرضا. (1386). طنز در زبان عرفان. قم: فراگفت.

    22.مکارم شیرازی، ناصر. (1374). تفسیر نمونه (ج 13). تهران: دارالکتب الاسلامیه.

    23.مولوی، جلال الدین محمد. (1373). مثنوی معنوی (تصحیح رینولد ا. نیکلسون). به اهتمام نصرالله پورجوادی. تهران: امیر کبیر.

    هروی، حسینعلی. (1378). شرح غزل‌‌های حافظ (چاپ پنجم). تهران: تنویر

Send comment about this article
CAPTCHA Image

Files

Share

How to cite

Statistics