A Rhetorical Analysis of Figurative Images in Nasir Khusraw’s Odes

Document Type : Research Paper

Author

Assistant Professor of Persian Language and Literature, Kashan University, Kashan, Iran

10.22091/jls.2022.8661.1440

Abstract

This article discusses the persuasive function of literary figures in Nasir-i-Khusraw’s odes. Among the factors influencing the communication process, the emphasis on the message creates poetic and literary role of the language; therefore, some poets such as Nasir-i-Khusraw use poetry to convey their message and thought. Nasir-i-Khusraw poetry is an attempt to persuade his audience by explaining his rational facts and his religious beliefs. The present article uses a descriptive-analytical approach, to answer this fundamental question, that if, according to the scholars, Nasir-i-Khusraw used the language of poetry to communicate with the audience and convey his thoughts what would be his purpose of abundant use of a variety of literary figures in his odes? The article seeks to prove that Nasir-i-Khusraw is using various literary figures, especially verbal figures, such as repetitions, allusion to Quran and Hadith, adaptation, contradiction, tangible similes and understandable metaphors looks for persuading his audience and for reinforcing and completing its message and not to seek to adorn his poetry.

Keywords

References

  1. آذرنوش، آذرتاش. (۱۳۹۸). فرهنگ معاصر عربی- فارسی. تهران: نی.‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
  2. آذری، غلامرضا. (1384). مقدمه‌‌ای بر اصول و مبانی ارتباطات. تهران: صدا و سیما.
  3. احمدی، محمّد و تقی پورنامداریان. (۱۳۹۶). «معرفی روش‌‌های مبتنی بر خطابه باستان در نقد رتوریکی کتاب مقدس و بررسی چالش‌‌های به کارگیری آنها در مطالعات نامه به عبرانیان». نقد و نظریه‌‌های ادبی. شمارة ۳. صص: 142- 129.
  4. احمدی، محمّد. (1393). «ماهیت نقد رتوریکی و اهمیت آن در مطالعات ادبی». نقد ادبی و بلاغت کاربردی. سال اول. شمارة اول. صص: 63- 46.
  5. احمدی، محمّد. (۱۳۹۴). «تحلیل رتوریکی مناظرة هدهد با مرغان». مجموعه مقاله‌‌های دهمین همایش بین‌‌المللی ترویج زبان و ادب فارسی. ۴ تا ۶ شهریور. دانشگاه محقق اردبیلی. صص: 350- 341.
  6. احمدی، محمّد. (۱۳۹۶). «ماهیت نقد رتوریکی و اهمیت آن در مطالعات ادبی». بلاغت کاربردی و نقد بلاغی. سال دوم. شمارة سوم. صص: 87- 73.
  7. احمدی، محمّد. (۱۳۹۷). «رتوریک؛ از نظریه تا نقد». تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
  8. اکبری، منوچهر و رقیه سپهری. (1388). «لزوم شناخت مخاطب از دیدگاه علوم بلاغی». ادب حماسی. سال 5. شمارة 8. شمارة 5. صص: 205- 192.
  9. امیرکاوه، سعید و شعیب اسلامی. (1395). «روش اقناع مخاطب در نهج البلاغه». پژوهش‌های اجتماعی اسلامی. شمارة 110. صص: 214-175.
  10. بنی‌‌طالبی، امین و مسعود فروزنده. (1396). «بررسی انواع تکرار و کارکردهای آن در ویس و رامین». فنون ادبی. سال نهم. شمارة سوم. صص: 42- 27.
  11. بینگر، اتولر. (1367). ارتباطات اقناعی. ترجمة علی رستمی. تهران: صدا و سیما.
  12. پورنامداریان، تقی. (1380). «بلاغت و گفتگوی متن». مجلۀ دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی خوارزمی. سال نهم. شمارة 32. صص: 74-53.
  13. پورنامداریان، تقی.(1386). رمز و داستان‌‌های رمزی در ادب فارسی. تهران: علمی و فرهنگی.
  14. جرجانی، عبدالقاهر. (1368). دلایل الاعجاز فی القرآن. ترجمه و تحشیۀ سیدمحمّد رادمنش. مشهد: آستان قدس رضوی.
  15. حسینی، سیدعلی. (۱۳۸۶). ترجمه و تبیین منطق مظفر. قم: واریان.
  16. خلیلی جهان‌‌تیغ، مریم. (1380). سیب جان. تهران: سخن.
  17. دادگران، سید محمّد. (1391). مبانی ارتباط جمعی. تهران: فیروزه.
  18. دهخدا، علی‌‌اکبر. (1375). لغت‌‌نامه. تهران: دانشگاه تهران.
  19. دیکسون، پیتر. (1389). خطابه. ترجمۀ حسن افشار. تهران: مرکز.
  20. رادفر، ابوالقاسم. (1368). فرهنگ بلاغی- ادبی. تهران: اطلاعات.
  21. زرین‌‌کوب، عبدالحسین. (1389). نقد ادبی. تهران: امیرکبیر.
  22. ساروخانی، باقر. (1383). اندیشه‌‌های بنیادین علم ارتباطات. تهران: خجسته.
  23. شفیعی‌‌کدکنی، محمّدرضا. (1370). موسیقی شعر. تهران: آگاه.
  24. شفیعی‌‌کدکنی، محمّدرضا. (1375). صورخیال در شعر پارسی. تهران: آگاه.
  25. علوی، سیدحمیدرضا؛ بصیری، محمّدصادق؛ رفیعی، محیا و فاطمه عرب‌‌نژاد خانوکی. (1397). «بررسی شیوه‌‌های ارتباطی اقناعی (استنباط از متون اسلامی و متون ادبیات پایداری)». مطالعات فرهنگ- ارتباطات. سال نوزدهم. شمارة 42. صص: 164- 145.
  26. علی‌‌پور، مصطفی. (1378). ساختار شعر امروز. تهران: فردوس.
  27. فتح‌الهی، ابراهیم و ابراهیم کاملی. (1394). «فرایند اقناع در قرآن کریم». تحقیقات علوم قرآن و حدیث. شمارة 25. صص: 99-75.
  28. فتوحی رودمعجنی، محمود. (1393). بلاغت تصویر. تهران: سخن.
  29. فرهنگ آکسفورد. (1393). ترجمۀ ابوالقاسم طلوع. تهران: جنگل.
  30. فرهنگی، علی‌‌اکبر. (1373). ارتباطات انسانی: مبانی. جلد اول. تهران: رسا.
  31. فشارکی، محمّد. (1379). نقد بدیع. تهران: سمت.
  32. قبادیانی مروزی، ناصرخسرو. (1370). دیوان اشعار. چاپ چهارم. تهران: دانشگاه تهران.
  33. قهرمانی، علی و صدیقه حسینی. (1396). «مرثیه ابوالبقاء الرندی در آیینه نقد رتوریک». پژوهشنامه نقد ادب عربی. شمارة 14. صص: 151-123.
  34. متحدین، ژاله. (1354). «تکرار، ارزش صوتی و بلاغی آن». مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی مشهد. سال 11. شمارة 3. صص: 530-483.
  35. متولی، کاظم. (1384). افکار عمومی و شیوه‌های اقناع. تهران: بهجت.
  36. مرادی، حجت‌الله. (1384). اقناع‌سازی و ارتباطات اجتماعی. چاپ دوم. تهران: ساقی.
  37. مکاریک، ایرنا ریما. (۱۳۸۵). دانشنامۀ نظریه‌های ادبی معاصر. ترجمۀ مهران مهاجر و محمّد نبوی. تهران: آگه.
  38. مؤذنی، علی‌‌محمّد و محمّد احمدی. (۱۳۹۳). «درآمدی بر جایگاه فرایند اقناع در فنّ خطابه و مطالعات ادبی». پژوهشنامه نقد ادبی و بلاغت. شمارۀ ۳. صص: 111- 93.
  39. نصیری، علی. (1379). «قرآن و زبان نمادین». ادیان مذاهب و عرفان. شمارة 35. صص: 43-25.
  40. همایی، جلال‌‌الدین. (1370). فنون بلاغت و صناعات ادبی. تهران: هما.
  41. Corbett. Edward P.J. (1969). Rhetorical Analyses of Literary Works. New York: Oxford UP.
Send comment about this article
CAPTCHA Image
Rhetoric and Grammar Studies
Volume 12, Issue 21
September 2022
Pages 199-232

Files

Share

How to cite

Statistics