The place of adverb and its frequency in the narration of Amir Arsalan Rumi

Document Type : Research Paper

Authors

1 Assistant Professor, Department of Persian Language and Literature, Razi University of Kermanshah, Kermanshah, Iran

2 MA in Persian Language and Literature, Razi University of Kermanshah, Kermanshah, Iran

10.22091/jls.2021.5973.1257

Abstract

The folk tale of Amir Arsalan, like a stage, depicts all the spirits of the people of the Qajar period with all its misfortunes and unfavorable conditions, and shows the mentality, thoughts and situation of the people of that era. For this reason, folk tales can be considered the mirror of the whole period of their writing. By examining the grammatical structure of these works, the style of the period or the author can also be obtained. Examining the structure and frequency of the grammatical class of adverbs can also lead to understanding the linguistic part of a person's style and the style of his period. The purpose of this descriptive-analytical article is to study the types of constraints and groups of constraints in the story of the famous Amir Arsalan and its signs in the personal style of the narrator. It is assumed that the use of adverbs is limited, but the findings show that the frequency of using common and specific adverbs and adverb groups in this work is significant and high. The multiplicity of events and speeches, dramatic and reciprocal arrangements in Amir Arsalan, which was formed by the narrator and the narrator-like performance of the narrator. The most important point is that the use of different types of constraints in this work has resulted in accurate spatializations and prominent descriptions.

Keywords

References

  1. اسدی، اکرم. (1395). «بررسی انواع قید در شاهنامه، جلد اوّل و دوّم». پایان‌نامۀ کارشناسی‌ارشد. به راهنمایی علی زمانی. دانشگاه پیام‌نور مرکز آران و بیدگل: دانشکده ادبیّات. 
  2. اصفهانی، میرزا حبیب. (1308). دبستان پارسی (دستور). چاپ اوّل. استانبول: محمود بیگ.
  3. اکبرزاده، محمّدعلی و علی‌اکبر باقری خلیلی. (1399). «تحلیل کارکردهای قید در اشعار دقیقی و فردوسی توسی». متن‌شناسی ادب فارسی. شمارۀ 1. صص: 40-23.
  4. باقری خلیلی، علی اکبر و امیرحسین بهمنی. (1395). «قید آغازین، عنصری از الگوی وصفی-روایی در شعر نیما». فنون ادبی. سال 8. شماره 2. صص: 46-33.
  5. بهار، محمّدتقی و همکاران. (1363). دستور زبان فارسی. جلد اوّل. تهران: پارس.
  6. پرویز، کوروش. (1393). «بررسی ساخت‌های دستوری در مثنوی معنوی». رسالۀ دکتری. به راهنمایی منوچهر تشکری و نصراله امامی. اهواز: دانشکده ادبیّات دانشگاه چمران اهواز.
  7. تبریزی، محمّدحسین بن خلف. (1335). برهان قاطع. به اهتمام محمّد معین. 4 ج. تهران: زوار.
  8. ترکی، محمّدرضا. (1393). «قید زمان «همیشه» در زبان فارسی». ویژه‌نامه نامه فرهنگستان (دستور). شمارۀ 10. صص: 78-65.
  9. خراسانی، محبوبه. (1398). «سبک‌شناسی انتقادی قصّه‌های عامیانۀ ایرانی (ایدئولوژی نهفته در قصّه)». سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب). شمارۀ 46. صص: 61-41.
  10. خیّام‌پور، عبدالرسول. (1344). دستور زبان فارسی. چاپ پنجم. تبریز: شفق.
  11. شریعت، محمّدجواد. (1372). دستور زبان فارسی. چاپ ششم. تهران: اساطیر.
  12. شفیعی، محمود. (1377). شاهنامه و دستور یا دستور زبان فارسی بر پایۀ شاهنامه فردوسی. چاپ دوّم. تهران: دانشگاه تهران.
  13. عرفانی بیضایی، محمّدجواد و محسن رحیمی. (1394). «بررسی نظام باورها در قصّه‌های عامیانۀ طبقه‌بندی‌ شدۀ ایرانی». مطالعات ادبیّات کودک دانشگاه شیراز. شماره 2. صص: 118-99.
  14. عمران‌پور، محمّدرضا. (1386). «کارکرد هنری قید و گروه‌های قیدی در اشعار شاملو». پژوهش‌های ادبی. شمارۀ 11. صص: 102-77.
  15. فرشیدورد، خسرو. (1358). عربی در فارسی. تهران: دانشگاه تهران.
  16. فرشیدورد، خسرو. (1382). دستور مفصّل امروز. چاپ اوّل. تهران: سخن. 
  17. قریب، عبدالعظیم و دیگران. (1339). دستور زبان فارسی. 2 ج. تهران: کتابخانۀ مرکزی.
  18. قریب، عبدالعظیم. (1329). دستور زبان فارسی. طبع بیست و چهارم. دورۀ سوم. تهران: خورشید.
  19. کاشف، غلامحسین. (1329). دستور زبان فارسی. استانبول: شمس.
  20. کریمی‌دوستان، غلامحسین و وحیده تجلی. (1398). «نگاهی نو به قید حالت در زبان فارسی». جستارهای زبانی. شمارۀ 4. صص: 281-259.
  21. محجوب، محمّدجعفر. (1339). «داستان‌های عامیانۀ فارسی». مجلۀ سخن. شمارۀ 8 و 9. صص: 920-911.
  22. مشکوة‌الدینی، مهدی. (1370). دستور زبان فارسی بر پایۀ نظریۀ گشتاری. چاپ دوم. مشهد: دانشگاه فردوسی.
  23. معین، محمّد. (1351). فرهنگ فارسی معین. چاپ اول. تهران: امیرکبیر.
  24. نقیب‌الممالک، محمّدعلی. (1340). امیر ارسلان. به تصحیح/ مقدمۀ محمّدجعفر محجوب. تهران: شرکت سهامی کتاب‌های جیبی، نشر طلوع. 
  25. وحیدیان کامیار، تقی و محمّدرضا عمرانی. (1382). دستور زبان فارسی (1). تهران: سمت.
  26. یاوری، هادی. (1390). از قصّه به رمان. چاپ اوّل. تهران: سخن.
Send comment about this article
CAPTCHA Image
Rhetoric and Grammar Studies
Volume 12, Issue 21
September 2022
Pages 261-290

Files

Share

How to cite

Statistics