TY - JOUR ID - 732 TI - بررسی کنایه درمقدمه شاهنامه JO - پژوهش های دستوری و بلاغی JA - JLS LA - fa SN - 2783-2619 AU - قهرمانی فرد, طاهره AU - پشتدار, علی محمد AD - دانشجوی دکتری پیام نور AD - استاد پیام نور Y1 - 2017 PY - 2017 VL - 5 IS - 8 SP - 143 EP - 163 KW - کنایه KW - شاهنامه KW - فردوسی KW - صور خیال DO - 10.22091/jls.2017.732 N2 - کنایه یکی از شاخه‌های مهم علم بیان و از برجسته‌ترین ترفندهای زیباآفرینی در کلام است.در این جستار به تحلیل کارکردهای کنایه درمقدمة شاهنامه پرداخته‌ایم . زیرا دراین بخش ،ساختار کنایی، نسبت به دیگر شگردهای بلاغی، بیشترین بسامد را دارد.کنایه‌های استخراج شده ، به ترتیب از نوع کنایۀ فعلی، کنایه از صفت و موصوف‌اند که بالاترین بسامد، مربوط به کنایه فعلی و از گونۀ ایماست.بسیاری از کنایه‌های به کار رفته درمتن مورد نظر،در فارسی معاصر هم کاربرد دارند و تعداد کمی، مخصوص شاهنامه-اند . کنایه‌های زبانی اگر چه درکلام روزمره، ارزش هنری ندارند، در ابیات شاهنامه به گونه‌ای در محور هم‌نشینی و در کنار دیگر صور خیال، قرار گرفته‌اند که معنایی و خیالی به شعر افزوده‌اند.فردوسی در آغاز شاهنامه، از کنایه‌ها، برای بیان باورهای دینی ، آموزه‌های اخلاقی ،مضامین اجتماعی ومدح، سود جسته است.کنایه به دلیل ابهام هنری، ایجاز و اغراقی که دارد، موجب برجسته‌سازی کلام ،در مقدمة شاهنامه است که به تثبیت سخن و تأثیرگذاری آن در ذهن مخاطب کمک می‌کند.همچنین برخی از کنایه‌های متن مورد نظر در بحث استعاره نیز قابل تأمل و بررسی هستند. UR - https://jls.qom.ac.ir/article_732.html L1 - https://jls.qom.ac.ir/article_732_e18ee325d732d5faaeb6c9115b7b11e6.pdf ER -