منابع
1. ارسطو. (1371). ریطوریقا. ترجمه دکتر پرخیده ملکی، اقبال. تهران: 1387.
2. احمدی گیوی، حسن و انوری، حسن. (1385). دستور زبان فارسی 2. چاپ بیست وپنجم. تهران: فاطمی.
3. انوری، حسن. پشت دار، علی محمد. (1385). آیین نگارش و ویرایش (1). تهران: انتشارات دانشگاه پیام نور .
4. باطنی، محمدرضا. (1370). توصیف ساختمان دستوری زبان فارسی. تهران: موسسه انتشارات امیر کبیر.
5. تجلیل، جلیل. (1369). معانی و بیان. تهران: انتشارات نشر دانشگاهی.
6. تفتازانی، سعدالدین. (1372). مختصرالمعانی، انتشارات مصطفوی قم.
7. خانلری، پرویز. (1351). دستورزبان فارسی. تهران: انتشارات بنیاد فرهنگ ایران.
8. خیام پور، عبدالرسول. (1347). دستورزبان فارسی. تبریز: انتشارات کتاب فروشی تهران .
9. رجایی، محمد خلیل. (1360). معالم البلاغه. انتشارات دانشگاه پهلوی.
10. رضانژاد، غلامحسین. (1367). اصول علم بلاغت در زبان فارسی. چاپ اول. تهران: انتشارات الزهراء.
11. سهراب، الیزابت. (1383). پایان نامهی کارشناسی ارشد، علم معانی ازدیدگاه زبانشناسی، دانشگاه علامه طباطبایی.
12. شمیسا، سیروس. (1386). معانی. تهران: میترا.
13. شمیسا، سیروس. (1388). سبک شناسی شعر. تهران: میترا .
14. صفوی، کورش. (1390). اززبانشناسی به ادبیات. جلد اول. تهران: انتشارات سورهی مهر .
15. صفوی، کورش. (1384). فرهنگ توصیفی ـ معنی شناسی. تهران: فرهنگ معاصر.
16. صفوی، کورش. (1391). آشنایی با زبانشناسی در مطالعات ادب فارسی. تهران: نشر علمی .
17. فرشیدورد، خسرو. (بی تا). دستور امروز، تهران.
18. قریب، عبدالعظیم و دیگران. (1371). دستور زبان فارسی (دستور پنج استاد). به کوشش کیومرث پارسایی. چاپ سوم. تهران: اشراقی.
19. کزازی، میر جلال الدین. (1370). زیبا شناسی سخن فارسی 2، معانی. تهران: نشر مرکز .
20. لازار، ژیلبر. (1389). دستور زبان فارسی معاصر. ترجمهی مهستی بحرینی. تهران: هرمس.
21. لطفی پور ساعدی، کاظم، (1362). زبانشناسی و دستورزبان آموزشی. تبریز: نشریه زبان و ادب دانشکده ادبیات و علوم انسانی تبریز. شماره 130.
22. مدرسی، فاطمه. (1386). از واج تا جمله فرهنگ زبانشناسی ـ دستوری، تهران: چاپار .
23. نجفی، ابوالحسن. (1389). غلط ننویسیم. تهران: مرکز انتشارات دانشگاه.
24. همایون فرخ، عبدالرحیم. (1364). دستور جامع زبان فارسی، هفت جلد در یک جلد. تهران: انتشارات مطبوعات علی اکبر علمی.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله