ORIGINAL_ARTICLE
کارکرد پیشوندها و پیش واژک های فعلی در فرهنگنامۀ قرآنی
پیشینه کاربرد فعل با پیشوند و پیشواژک در زبانهای ایرانی به دورة باستان میرسد. برخی از این پیشوندها و پیشواژکهای فعلی در فارسی میانه متروک شده و برخی از آنها بهصورت جزیی مُرده در ساختمان فعل باقیماندهاند. فارسی دری نیز این پیشوندها و پیش واژکها را از فارسی میانه وام گرفته است. در فرهنگنامة قرآنی، فرهنگ برابرهای فارسی قرآن بر اساس 142 نسخۀ خطی کهن، تعداد زیادی از فعلها با پیشوند و پیشواژک به کار رفتهاند. فراوانی فعلهای فارسی در فرهنگنامة قرآنی، بویژه فعلهای پیشوندی، بیانگر توانایی بالای زبان فارسی در ساخت واژه است. بررسی پیشوندها و پیشواژکهای فعلی برای آشنایی با شیوههای واژهسازی در زبان فارسی و نمایاندن ظرفیت و چگونگی ساخت فعل در این زبان ضرورت دارد و به شناخت روند تکامل افعال ساده به فعلهای ترکیبی و پیوندی از دورة فارسی باستان تا دورة مورد مطالعة این پژوهش، فارسی دری، کمک میکند. این جستار به شیوة تحلیلی - توصیفی و با مطالعة کتابخانهای، با بررسی برابرهای فعلی واژگان قرآن کریم در فرهنگنامة قرآنی، نخست به استخراج پیشوندها و پیشواژکهای فعلی این دوره از رشد و تکوین زبان فارسی میپردازد، سپس با آوردن نمونه، انواع آنها را دستهبندی نموده و ساختار، کاربرد، معنی و جامعة آماری این نوع از وندهای اشتقاقی و تصریفی را تجزیه و تحلیل میکند. هدف از این پژوهش، بازنمایی سیر تحول و کارکرد پیشوندها و پیشواژکهای فعلی و ارائۀ بسامد افعال کهن مهجور، کم کاربرد و پویای پیشوندی در زبان فارسی است. نتایج به دست آمده، غلبة فعلهای پیشوندی را بر ساختهای دیگر فعل در متن اصیل فرهنگنامة قرآنی نشان میدهد.
https://jls.qom.ac.ir/article_1618_4f925141f114a64e58a2e343609e0870.pdf
2021-03-18
9
39
10.22091/jls.2020.5703.1242
پیشوند
پیش واژک
فعل
فرهنگنامه قرآنی
فارسی دری
مریم
ایزدی
maryamizadi1626@gmail.com
1
دانشجوی دکتری زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد، اصفهان، ایران
AUTHOR
قربانعلی
ابراهیمی
ghorbanali.ebrahimi41@gmail.com
2
استادیار گروه زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد، اصفهان، ایران
LEAD_AUTHOR
عطامحمد
رادمنش
radmanesh@pha.iaun.ac.ir
3
استاد گروه زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد، اصفهان، ایران
AUTHOR
قرآن کریم.(1388). ترجمۀ عبدالحمید آیتی.
1
احمدیگیوی، حسن.(1380). دستور تاریخی فعل. 2 جلد. تهران: قطره.
2
ارشادسرابی، اصغر.(1373). «گشت و گذار در گلگشت دیرینه سال فرهنگنامۀ قرآنی». مجلۀ آینۀ پژوهش. شمارۀ 26. صص: 35-20.
3
باقری، مهری.(1380). واجشناسی تاریخی زبان فارسی. تهران: قطره.
4
حسندوست، محمّد.(1393). فرهنگ ریشهشناختی زبان فارسی. 5 جلد. چاپ دوم. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
5
رضایتی کیشهخاله، محرم و مهدی دیّان.(1388). «فعلهای پیشوندی در آثار منثور فارسی از آغاز تا پایان قرن پنجم». ویژه نامه نامۀ فرهنگستان (دستور). شمارۀ 5. صص: 50ـ27.
6
رواقی، علی.(1362). آشنایی با قرآن مترجم قدس، کهنترین برگردان قرآن به فارسی. چاپ اول. تهران: مؤسسه فرهنگی محمّد رواقی.
7
ــــــــــــــ .(1381). ذیل فرهنگهای فارسی، با همکاری مریم میرشمسی. چاپ اول. تهران: هرمس.
8
طاهری، حمید.(1386). «بررسی تحلیلی و تاریخی فعلهای پیشوندی در زبان فارسی». مجلۀ نثر پژوهی ادب فارسی. شمارۀ 21 (پیاپی18). صص: 135ـ 113.
9
طباطبایی، علاءالدین.(1395). فرهنگ توصیفی دستور زبان فارسی. تهران: فرهنگ معاصر.
10
فرشیدورد، خسرو.(1386). فرهنگ پیشوندها و پسوندهای فارسی. چاپ دوم. تهران: زوار.
11
ـــــــــــــــــــــ .(1392). دستور مفصل امروز. چاپ چهارم. تهران: سخن.
12
قریب، عبدالعظیم و دیگران.(1392). دستور زبان فارسی (پنج استاد). به اهتمام جهانگیر منصور. چاپ ششم. تهران: ناهید.
13
کلباسی، ایران.(1386). وندهای اشتقاقی فعلی در لهجهها و گویشهای ایرانی و کاربرد آنها در واژهسازی. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
14
ناتل خانلری، پرویز.(1392). دستور تاریخی زبان فارسی. به کوشش عفت مستشارنیا. چاپ هفتم. تهران: توس.
15
هرن، پاول و هاینریش هوبشمان.(1394). فرهنگ ریشهشناسی فارسی. ترجمه همراه با گواههای فارسی و پهلوی از جلال خالقیمطلق. تهران: مهرافروز.
16
یاحقی، محمّدجعفر.(1377). فرهنگنامة قرآنی. (فرهنگ برابرهای فارسی قرآن بر اساس 142 نسخه خطی کهن). 5 جلد چاپ دوم. مشهد: آستان قدس رضوی، بنیاد پژوهشهای اسلامی.
17
ORIGINAL_ARTICLE
بررسی فراهنجاری اشتقاقی در اشعار طالب آملی
در زبان فارسی فرآیندهای متعددی برای واژهسازی وجود دارد. ساخت انواع واژه بر پایۀ موازین و معیارهایی پذیرفته شده و معهودی در زبان است که عدول از آن به هنجارشکنی زبانی منجر میشود. در شعر سبک هندی، واژههای تازۀ فراوانی ساخته شدند. یکی از مهمترین فرآیندهای ساخت واژه در سبک هندی که موجب غنای زبان هم شده، اشتقاق است. در این سبک، علاوه بر ساخته شدن واژههایِ مشتق جدید بر اساس قواعد عادی و متداول واژهسازی، نوعی واژههای مشتق نیز به وجود آمدند که از قواعد و نظام حاکم بر ساخت واژه عدول کردهاند. ساختار این نوع واژهها، دور پروازی خیال و ارادۀ معنای جدید را به شکل بهتر نشان میدهند. طالب آملی از شاعران بنام و برجستۀ سبک هندی، از جمله کسانی است که انواع واژههای تازه آفریدهاست. در این میان، واژههای مشتق فراهنجاری وجود دارند که در ساختار آنها، در محور همنشینی وندهای اشتقاقساز با تکواژ پایه، تخطّی و عدول صورت گرفتهاست. در مقالۀ حاضر با بررسی و تحلیل این نوع واژهها در اشعار طالب آملی بدین نتیجه رسیدیم که طالب آملی با استفاده از انعطاف زبان فارسی و نوآوری در قاعدۀ اشتقاق هم موجب انکشاف زبان فارسی و هم موجب برجستگی کلامش شدهاست تا به سهم خود نشان دهد زبان فارسی از حیث صرفی کممایه نیست.
https://jls.qom.ac.ir/article_1782_657712322a8d2dd515909046d87e38c2.pdf
2021-03-19
41
61
10.22091/jls.2021.6366.1293
سبک هندی
طالب آملی
واژهسازی
اشتقاق
هنجارگریزی
خدابخش
اسداللهی
kh.asadollahi50@gmail.com
1
استاد زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران
LEAD_AUTHOR
ولی
علی منش
alimanesh.871@gmail.com
2
استادیار زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران
AUTHOR
زهرا
فتحی
zf_0531@yahoo.com
3
مربی گروه زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ایلام، ایلام، ایران
AUTHOR
آملی، طالب.(1348). کلیات اشعار ملکالشعرا طالب آملی. به اهتمام، تصحیح و تحشیه شهاب طاهری. تهران: کتابخانۀ سنایی.
1
افراشی، آزیتا.(1392). ساخت زبان فارسی. چاپ هفتم. تهران: سمت.
2
انوری، حسن و حسن احمدی گیوی.(1390). دستور زبان فارسی2. ویرایش چهارم. تهران: فاطمی.
3
باطنی، محمّدرضا. (1348). توصیف ساختمان دستوری زبان فارسی. تهران: امیرکبیر.
4
شقاقی، ویدا.(1395). مبانی صرف. چاپ نهم. تهران: سمت.
5
صفوی، کورش.(1375). از زبانشناسی به ادبیات. جلد1. تهران: سورۀ مهر.
6
ـــــــــــــــــــ .(1391). آشنایی با زبانشناسی درمطالعات ادب فارسی. تهران: علمی.
7
طباطبایی، علاءالدین.(1382). اسم و صفت مرکب در زبان فارسی. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
8
فرشیدورد، خسرو.(1382). دستور مفصل امروز. تهران: زوار.
9
کشانی، خسرو.(1371). اشتقاق پسوندی در زبان فارسی امروز. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
10
کلباسی، ایران.(1391). ساخت اشتقاقی واژه در فارسی امروز. چاپ پنجم. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
11
ماهوتیان، شهرزاد.(1387). دستور زبان فارسی از دیدگاه ردهشناسی. ترجمۀ مهدی سمائی. تهران: نشر مرکز.
12
ORIGINAL_ARTICLE
بررسی کارکردهای بلاغیِ ساختهای قیدی- وصفی در اشعار اخوان ثالث
ساخت قیدی- وصفی یعنی اینکه صفتی (هر نوع صفت) در جایگاه قید قرار بگیرد. در این پژوهش تلاش شده این مؤلفه زبانی در اشعار اخوان ثالث مورد واکاوی قرار بگیرد. مسأله اساسی این تحقیق نقطه عزیمت ذهن از زبانشناسی به تحلیل متون ادبی است که البته بحث جدیدی نیست، لیکن در این تحقیق بر عنصری از زبان یعنی ساخت قیدی- وصفی تأکید شده که نه کتب دستور زبان و نه آثاری که در حوزه شناخت و تحلیل متون ادبی براساس کارکردهایی که یک مقوله زبان میتواند داشته باشد، بدان نپرداختهاند؛ این درحالی است که دانش بلاغی نیز برای پرداختن به آن فاقد توان نظری لازم بودهاست. جمع آوری اطلاعات در این تحقیق بر اساس روش کتابخانهای بوده و دادهها بر این اساس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتهاست. در پایان این نتیجه به دست آمده که اخوان ثالث از ساخت قیدی- وصفی به منظور تصویرسازی شعری و توصیف صحنهها، ابهام ادبی و ایجاز بهره بردهاست.
https://jls.qom.ac.ir/article_1722_beea6b1b7382e4c943afa91f6c03c706.pdf
2021-03-18
63
85
10.22091/jls.2020.5487.1229
ساختهای قیدی- وصفی
اخوان ثالث
کارکردهای بلاغی
مسعود
اسکندری
bardiya_masoud@yahoo.com
1
دانشجوی دکتری زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه مازندران، مازندران، ایران
LEAD_AUTHOR
آقاگل زاده، فردوس و علی افخمی.(1383). «زبانشناسی متن و رویکردهای آن». مجلۀ زبانشناسی. سال 19. شمارۀ 1. صص: 103- 89.
1
اخوان ثالث، مهدی. (1389). آخر شاهنامه. چاپ بیست و دوم. تهران: زمستان.
2
ـــــــــــــــــــــــ .(1390). از این اوستا. چاپ هجدهم. تهران: زمستان.
3
ــــــــــــــــــــــــ .(1388). زمستان. چاپ بیست و ششم. تهران: زمستان.
4
امامی، نصرالله.(1390). «خاستگاه هنری ابهام و گونههای آن». فصلنامه نقد ادبی. سال 4. شمارۀ 13. صص: 22- 7.
5
بییروش، مانفرد.(1370). زبانشناسی جدید. ترجمه محمّدرضا باطنی. چاپ سوم. تهران: آگاه.
6
پارسینژاد، ایرج.(1388). نیمایوشیج و نقد ادبی. تهران: سخن.
7
جورکش، شاپور.(1390). بوطیقای شعر نو. چاپ سوم. تهران: ققنوس.
8
خیامپور، عبدالرسول.(1388). دستور زبان فارسی. چاپ چهاردهم. تبریز: ستوده.
9
داد، سیما.(1387). فرهنگ اصطلاحات ادبی. چاپ چهارم. تهران: مروارید.
10
سرور یعقوبی، علی.(1388). «هماهنگی و هدفمندی تصویر در شعر مهدی اخوان ثالث». اندیشههای ادبی. شمارۀ 1. صص: 84-69.
11
شفیعیکدکنی، محمّدرضا.(1388). صورخیال در شعر فارسی. چاپ سیزدهم. تهران: آگاه.
12
شمیسا، سیروس.(1386). نگاهی تازه به بدیع. چاپ سوم. تهران: میترا.
13
فتوحی، محمود.(1387). «ارزش ادبی ابهام؛ از دو معنایی تا چند لایگی». مجله دانشکده ادبیّات و علوم انسانی. سال 16. شماره 62. صص: 36- 17.
14
ــــــــــــــــــ .(1391). سبک شناسی؛ نظریهها، رویکردها و روشها. چاپ هفتم. تهران: سخن.
15
فردوسی، ابوالقاسم.(1388). شاهنامه. چاپ نهم. تهران: آبان.
16
فرشیدورد، خسرو.(1388). دستور مفصل امروز. چاپ سوم. تهران: سخن.
17
قریب، عبدالعظیم و دیگران.(1389). دستور زبان فارسی پنج استاد. چاپ پنجم. تهران: ناهید.
18
گری، مارتین.(1382). فرهنگ اصطلاحات ادبی در زبان انگلیسی. ترجمۀ منصوره شریفزاده. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
19
موحد، ضیا.(1385). شعر و شناخت. چاپ دوم. تهران: مروارید.
20
نوری، علی و احمد کنجوری.(1390). «معنا، زبان و تصویر در شعر آخر شاهنامه از مهدی اخوان ثالث». فصلنامه زبان و ادبیّات فارسی. شمارۀ 22. صص: 145-113.
21
وحیدیان کامیار، تقی و غلامرضا عمرانی.(1386). دستور زبان فارسی. چاپ نهم. تهران: سمت.
22
وردانک، پیتر.(1389). مبانی سبکشناسی. ترجمۀ محمّد غفاری. تهران: نی.
23
ORIGINAL_ARTICLE
وصف در شهنشاهنامۀ سلیمانی اثر فتحالله عارف
شهنشاهنامهها مجموعهای حماسی هستند و حماسه گونهای از اشعار وصفی است که به توصیف اعمال پهلوانی و افتخارات و بزرگیهای قومی یا فردی میپردازد. شهنشاهنامۀ سلیمانی از آثار حماسی مصنوع است که بیست و یک هزار بیت دارد و به تقلید از شاهنامه فردوسی در قالب مثنوی و بحر متقارب و در ذکر سفرها و فتوحات سلطان سلیمان قانونی سروده شده است. از آنجا که ادبیّات را گاه در بیانی که شاید دور از اغراق نباشد معادل با توصیف دانستهاند، این مقاله کوششی است در جهت بررسی توصیفهای مشخص و متمایز این منظومه (مقدار، نوع، موضوع و کارکرد توصیفات) و بسامد آنها در این منظومۀ مغفول. بر این اساس توصیف که از موضوعات و شگردهای مهم داستان پردازی در شهنشاهنامه سلیمانی است، در مقدارهای متنوع کمترین واحد (کمتر از یک جمله) و بیشترین واحد (جملۀ مرکب و چند جمله) و در نوع عینی و ذهنی و گاه تصویری با موضوعاتی چون: وصف میدانهای نبرد و پهلوانان و آلات جنگی، وصف بهار و عناصر طبیعت، وصف زیبایی کنیزکان و جوانان، وصف سرما و... و در کارکردهای شعری (ایجاد احساس و تخیل و عاطفه) و گاه داستانی مورد بررسی قرار گرفته است. شاعر برای تصویرسازی از آرایههای اغراق، استعاره، تشبیه، کنایه و تشخیص استفاده نموده است.
https://jls.qom.ac.ir/article_1795_63c8ef05df2b3b921ef9105794ad3f58.pdf
2021-03-19
87
116
10.22091/jls.2021.6342.1289
شاهنامه سلیمانی
فتح الله عارف
توصیف
حماسه
وصف
نسرین
اسکندری
nasrineskandari4550@gmail.com
1
دانش آموختۀ گروه آموزشی زبان و ادبیّات فارسی، واحد دهاقان، دانشگاه آزاد اسلامی، دهاقان، ایران
LEAD_AUTHOR
احمدرضا
یلمه ها
ayalameha@gmail.com
2
استاد گروه آموزشی زبان و ادبیّات فارسی، واحد دهاقان، دانشگاه آزاد اسلامی، دهاقان، ایران
AUTHOR
الفروخ. عمر.(1984). تاریخ الادب العربی. بیروت: دارالعلم للملایین.
1
بورنوف، رولان و رئال اوئله.(1378). جهان رمان. ترجمة نازیلا خلخالی. تهران: مرکز.
2
پورنامداریان، تقی.(1386). رمز و داستانهای رمزی در ادب فارسی. تهران: علمی و فرهنگی.
3
حسنلی، کاووس.(1392). زبان همدلی. استانبول: دماوند.
4
رستگار، منصور.(1369). تصویر آفرینی در شاهنامه. چاپ دوم. شیراز: انتشارات دانشگاه شیراز.
5
سهراب، معصومه.(1372). هفده مقاله درباره ادبیات کودکان. تهران: شورای کتاب کودک.
6
شفیعیکدکنی، محمّدرضا.(1370). صورخیال در شعر فارسی. چاپ چهارم. تهران: آگاه.
7
شمیسا، سیروس.(1370). بیان. چاپ اول. تهران، فردوس.
8
فتوحی، محمود.(1386). بلاغت تصویر. تهران: سخن.
9
قیروانی، ابن رشیق.(1988). العمده فی محاسن الشعر و آدابه. تحقیق محمّد قرقزان. بیروت: دارالمعرفه.
10
احمدی شیخلر، احمد و قدسیه رضوانیان.(1396). «توصیف در داستان رستم و سهراب». پژوهش زبان و ادبیّات فارسی. شمارۀ 44. صص: 31-1 .
11
اعلایی، مینا. (1395).«کارکرد توصیف در چند داستان کوتاه معاصر». فصلنامه زبان و ادبیّات فارسی. شمارۀ 42. صص: 118-87.
12
باقینژاد، عباس.(1397). «پیوند بلاغت و ابعاد وصف در شعر هشت شاعر کودک». ادب فارسی. سال 8. شماره 2. صص: 119-103.
13
اسکندری، نسرین.(1396). تصحیح نسخه خطی شهنشاهنامه سلیمانی. رسالۀ دکتری. اصفهان: دانشگاه آزاد واحد دهاقان.
14
ORIGINAL_ARTICLE
تبیین استعارههای انتقادی بخش اساطیری شاهنامه
استعارة انتقادی اهداف و ایدئولوژیهای سازندة معنای زبان را شناسایی میکند که راهبردی مهم، در جهت نظریة بلاغت برای مشروعیت زبانی در تحلیلهای گفتمانی است. داستانهای بخش اساطیری شاهنامه، از کیومرث تا کیخسرو که در طرح طبقهبندی زمینة ایدئولوژیک گفتمان قرار دارد، در این نوع تحلیلها گنجانده میشود تا بتوان زیرساخت معناهای زبانی را از آنها استخراج کرد. هدف پژوهش حاضر، تبیین این مسأله است که فردوسی چگونه از زبان جهت تولید زیرساختها و بازتولید روابط قدرت سازندة گفتمان بهره برده است و با استفاده از چه راهبرد زبانی این مسأله را گفتمانسازی میکند؟ برای دستیابی به این هدف، در این پژوهش که به روش تحلیلی- توصیفی و بر پایة منابع کتابخانهای است، از چارچوب نظری تحلیل انتقادی گفتمان مبتنی بر رویکرد نورمن فرکلاف استفاده میشود. نتیجة پژوهش نشان میدهد فردوسی با استفاده از شخصیّتپردازی که استعارههای او را شکل میدهد، توانسته زیرساختها و روابط قدرت سازندة گفتمان را در دو فرایند نهادی و اجتماعی، گفتمانسازی کند. استعارههایی که فردوسی به کار برده، در طرحی طبقهبندی انسجام یافته که موضع فکری و دیدگاه طبقاتی او را در دفاع از ساختارهای جامعه و ارزشهای نهفته در زیربنای آن نمایان میکند. آنچه به فهم استعارههای متن کمک میکند، پیشفرضهای مهمی در خصوص ویژگیهای صوری است که استعارهها را به ارزشهای اجتماعی و روابط قدرت پنهان متن پیوند میدهد. شناسایی استعارههای انتقادی که عبارتند از: فرّه، گاو، فریدون و کیخسرو، ضحاک و افراسیاب به کشف معانی فراتر از سطح زبانی و افزایش آگاهی انتقادی نسبت به نقش زبان در حفظ و تغییر روابط اجتماعی گفتمان کمک میکند.
https://jls.qom.ac.ir/article_1781_71e5c6c2c5081063a4b1af735c37583f.pdf
2021-03-19
117
144
10.22091/jls.2021.6107.1269
شاهنامه
بخش اساطیری
استعارههای انتقادی
تبیین
شهرزاد
بهمنی
shahrzadbahmani28@yahoo.com
1
دانش آموخته دکتری زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه پیام نور تهران، تهران، ایران
LEAD_AUTHOR
ابناثیر، الکامل.(1349). اخبار ایران. ترجمه محمّد ابراهیم باستانی پاریزی.تهران: دانشگاه تهران.
1
ابنبلخی.(1385). فارسنامه. تصحیح گای لیسترانج و رینولد نیکلسون. تهران: اساطیر.
2
آقاگلزاده، فردوس.(1391).«توصیف و تبیین ساختهای زبانی ایدئولوژیک در تحلیل گفتمان انتقادی». فصلنامة پژوهشهای زبان و ادبیات تطبیقی. شمارۀ 2. صص: 19ـ1.
3
بلعمی، ابوعلی محمّدبنمحمّد.(1385). تاریخ بلعمی. تصحیح محمّدتقی بهار. به کوشش محمّدپرویز گنابادی. جلد 1. تهران: زوار.
4
بهار، مهرداد.(1376). جستاری چند در فرهنگ ایران. تهران: فکر روز.
5
بیرونی، ابوریحان.(1389). آثار الباقیه عن القرون الخالیّه. برگردان اکبر دانا سرشت. تهران: امیرکبیر.
6
تاجیک، محمّدرضا.(1383). گفتمان، پادگفتمان و سیاست. تهران: مؤسسه تحقیقات و توسعه علوم انسانی.
7
ثعالبی، ابومنصور عبدالملک بن محمّد.(1385). شاهنامة ثعالبی. تهران: اساطیر.
8
حصوری، علی.(1388). سرنوشت یک شمن از ضحاک به اودن. تهران: چشمه.
9
خورنی، موسی.(1380). تاریخ ارمنیان. ترجمة ادیک باغداساریان. تهران: مؤلف.
10
دادگی، فرنبغ.(1390). بندهشن. ترجمة مهرداد بهار. تهران: توس.
11
روایت پهلوی.(1367). ترجمة مهشید میرفخرایی. تهران: مؤسسة مطالعات و تحقیقات فرهنگی.
12
رضی، هاشم.(1381). دانشنامه ایران باستان. جلد1. تهران: سخن.
13
سرکاراتی، بهمن.(1357). «بنیان اساطیری حماسه ملی ایران». دانشکدۀ ادبیّات و علوم انسانی دانشگاه تبریز. شمارۀ 125. صص: 65ـ1.
14
فرکلاف، نورمن.(1379). تحلیل انتقادی گفتمان. ترجمه گروه مترجمان. تهران: مرکز مطالعات و تحقیقات رسانهها.
15
فردوسی، ابوالقاسم.(1366). شاهنامه. به تصحیح جلال خالقی مطلق و به کوشش احسان یارشاطر. جلد 1. نیویورک: بنیاد میراث پارسی.
16
قائمی، فرزاد.(1390).«تحلیل انسان شناختی اسطورة فرّه و کارکردهای آن در شاهنامه و اساطیر ایران». فصلنامة جستارهای ادبی. سال 44. شمارۀ 3 (پیاپی 174). صص: 148ـ133.
17
ــــــــــــــــ .(1389). «تحلیل اسطورة کیومرث در شاهنامة فردوسی بر مبنای رویکرد نقد اسطوره شناختی». فصلنامةجستارهای ادبی. شماره 176. صص: 65ـ37.
18
کتاب پنجم دینکرد.(1388). آوانویسی، ترجمه، تعلیقات ژاله آموزگار و احمد تفضلی. تهران: معین.
19
کریستنسن، آرتور.(1345). مزداپرستی در ایران قدیم. ترجمه ذبیح الله صفا. تهران: دانشگاه تهران.
20
کومون، فرانتس.(1386). دین مهری. ترجمة احمد آجودانی. تهران: ثالث.
21
گردیزی، ابوسعید عبدالحی.(1384). زین الاخبار. به اهتمام رحیم رضازاده ملک. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.
22
گیدنز، آنتونی.(1386). جامعه شناسی. با همکاری کارن بردسال. ترجمه حسن چاوشیان. تهران: نی.
23
گیگر، لودیک ویلهلم؛ فردریش هاینریش هوکو ویندیشن و والتر هینتس.(1382). زرتشت در گاثاها (عرفان، حکمت عملی، فلسفه و جهان شناسی). ترجمه هاشم رضی. تهران: سخن.
24
مجمل التواریخ و القصص.(1383). تصحیح محمّدتقی بهار. تهران: دنیای کتاب.
25
مختاری، محمّد.(1369). اسطورة زال. تهران: آگه.
26
مستوفی، حمدالله.(1387). تاریخ گزیده. به کوشش عبدالحسین نوایی. تهران: امیرکبیر.
27
مقدسی، طاهربن مطهر.(1376). آفرینش و تاریخ. مقدمه، ترجمه و تعلیقات محمّدرضا شفیعیکدکنی. تهران: آگاه.
28
موله، ماریژان.(1386). ایران باستان. برگردان ژاله آموزگار. تهران: توس.
29
یشتها. (1377). تفسیر و تألیف ابراهیم پورداوود. جلد2. تهران: دانشگاه تهران.
30
Charteris-Black. J. (2004). Corpus Approaches to Critical Metaphor Analysis,Basingstoke: Palgrave Macmillan.
31
_______________. (2005). Politicians and RhetoricThe Persuasive Power of Metaphorc.Basingstoke: Palgrave Macmillan.
32
Fairclough, N. (1989).Language and power.London: Longman.
33
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ. (1995). Critical Discourse Analysis. London: Longman.
34
Lakoff, G. & M , Johnson. (1980). Metaphors We Live By.Chicago: University of Chicago Press.
35
______________. (1999). Philosophy in the Flesh: Embodied Mind and its Challenge to Western Thought .New York: Basic Books.
36
Pahlavi Dinkard.(1911). (Ed). Madan ,D & N, Bombay.
37
ORIGINAL_ARTICLE
جملههای مرکب در مثنوی و تبیین الگوهای دستوری و روابط معنایی و منطقی آنها
ترکیب، همیشه در دستور زبان با چالشهایی همراه بوده است. اختلافنظر در تقسیمبندی ساختمان واژگان و جملهها نیاز به توضیح ندارد. هدف از این مقاله، شناخت جملههای مرکب و آشنا شدن با ساخت و اقسام جملههای مزبور است که از این رهگذر یکی از عناصر انسجام مثنوی به نام روابط معنایی منطقی هویدا میشود. کتابهای دستور زبان هنگام مطالعۀ ساختمان جمله، در توضیح و تبیین جملۀ مرکب نظرهای متفاوتی ارائه کردهاند. تقسیم اینگونه جملهها به «همپایه» و «مرکب»، باعث ایجاد ابهام شده است. عدهای، جملههای مرکب را منحصر به جملههای مرکب وابسته میدانند و مرکب دانستن جملههای پیوسته را نپذیرفتهاند؛ این مقاله با بررسی پیشینۀ تعاریف و بحثهایی دربارۀ جملۀ مرکب، دیدگاههای مزبور را نقد و ساخت دستوری جملههای پیوسته و وابسته را در مثنوی تبیین مینماید و نیز انواع تازهای از جملههای پیوسته را به تقسیمبندیهای پیشین میافزاید. روش این پژوهش، توصیفی- تحلیلی از نوع توسعهای و مطالعۀ موردی است. جامعۀ هدف، شش دفتر مثنوی بوده و دادهها بر اساس مطالعات کتابخانهای گردآوری شده است. نتیجه، اینکه وضعیت و جایگاه جملههای مثنوی را از هر حیث میشناساند و به نفع زبانشناسی و بلاغت به پایان میرساند. نگارنده تصویری دقیق و توصیفی درزمانی، از جملههای مثنوی فراهم نموده و گزارش معناداری از ویژگیهای زبانی آن ارائه مینماید و سعی میشود نکتههای بدیع و نویی مثل ساخت نحوی و صرفی و اقسام جملههای مثنوی ارائه کند. در ضمن بسیاری از بخشها را آنقدر تکرار کند تا به نتیجهای منطقی دست یابد.
https://jls.qom.ac.ir/article_1805_2674b2857f3486088fa856c7c48adba3.pdf
2021-03-19
145
186
10.22091/jls.2021.6350.1295
نقد
پیشینۀ جملۀ مرکب
ساخت و اقسام جملههای مرکب پیوسته و وابسته
روابط معنایی و منطقی
عناصر انسجام
محمد
پاک نهاد
mpaknahad7@gmail.com
1
استادیار زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران
LEAD_AUTHOR
ارژنگ، غلامرضا.(1387). دستور زبان فارسی. تهران: قطره.
1
افراشی، آزیتا.(1378). «نگاهی به مسئله باهمآیی واژگان». فصلنامۀ زبان و ادبیّات. شمارۀ 7 و 8. صص: 82- 73.
2
امین مدنی، صادق.(1394). «حرف ربط و اصوات». کاوه. شمارۀ 21. صص: 150 ـ 148.
3
انوری، حسن و حسن احمدیگیوی.(1370). دستور زبان فارسی 2 . تهران: فاطمی.
4
انوری، حسن.(1388). دستور زبان فارسی 1. تهران: دانشگاه پیام نور.
5
باطنی، محمّدرضا.(1372). توصیف ساختمان دستوری زبان فارسی. تهران: امیرکبیر.
6
بامشکی، سمیرا.(1388). «بررسی عوامل سازندۀ ابهام در مقالات شمس با تأکید بر مسئلۀ انسجام دستوری». مطالعات عرفانی. شمارۀ 10. صص: 86- 45.
7
البرزی، پرویز.(1386). مبانی زبانشناسی متن. تهران: امیرکبیر.
8
پناهی، ثریّا.(1381). «فرآیند باهمآیی و ترکیبات باهمآیند در زبان فارسی». نامۀ فرهنگستان. شمارۀ 19. صص: 211- 199.
9
حقشناس، علیمحمّد؛ سمیعی(گیلانی)، احمد و دیگران.(1393). زبان فـارسی 3 آموزش متوسطـه. تهران: شرکت چاپ و نشر کتابهای درسی.
10
خیامپور، عبدالرسول.(1372). دستور زبان فارسی. تهران: کتابفروشی تهران.
11
زمانی، کریم.(1387). شرح جامع مثنوی. 7 جلد. چاپ بیست و ششم. تهران: اطلاعات.
12
شریعت، محمّدجواد.(1371). دستور زبان فارسی. تهران: اساطیر.
13
شفائی، احمد.(1363). مبانی علمی دستور زبان فارسی. تهران: نوین.
14
صادقی، علیاشرف و غلامرضا ارژنگ.(1361). دستور.سال چهارم آموزش متوسطه رشته فرهنگ و ادب وزارت آموزش و پرورش.
15
فرشیدورد، خسرو.(1375). گفتارهائی درباره دستور زبان فارسی. تهران: امیرکبیر.
16
ــــــــــــــــــــ .(1388). دستور مفصل امروز.تهران: سخن.
17
لازار، ژیلبر.(1389). دستور زبان فارسی معاصر. ترجمۀ مهستی بحرینی. توضیحات و حواشی از هرمز میلانیان. تهران: هرمس.
18
لطفیپورساعدی، کاظم.(1371). «درآمدی به سخنکاوی». مجلّۀ زبانشناسی. شمارۀ 1. صص: 9-3.
19
ــــــــــــــــــــــــــــ .(1374). درآمدی بر اصول و روش ترجمه. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
20
مشکوةالدینی، مهدی.(1386). دستـور زبان فارسی بر پایه نظریه گشتــاری. ویرایش دوم. مشهــد: دانشگاه فردوسی.
21
مهرآوران، محمود.(1394). «الگوی شناور در ساخت جملههای مرکب با توجه به کاربرد زمان افعال». مجله فنون ادبی اصفهان. شماره 2 (پیاپی13). صص: 108-87.
22
مهاجر، مهران و محمّد نبوی.(1376). بهسوی زبانشناسی شعر. تهران: مرکز.
23
ناتل خانلری، پرویز. (1370). دستور زبان فارسی. تهران: توس.
24
ــــــــــــــــــــــ .(1374). تاریخ زبان فارسی. چاپ پنجم. تهران: سیمرغ.
25
وثوقی، حسین.(1363). «جملۀ مرکب و حذف معادلها در زبان فارسی». نشریۀ دانشکده ادبیّات و علوم انسانی دانشگاه تبریز. صص: 188- 171.
26
وحیدیان کامیار، تقی و غلامرضا عمرانی.(1379). دستور زبان فارسی. تهران: سمت.
27
ORIGINAL_ARTICLE
بررسی کارکرد عناصر موسیقایی در شعر علوی معاصر
«شعر علوی» یکی از شاخههای اصلی شعر آیینی بهشمار میآید که تاکنون مورد بررسی همهجانبه و علمی قرار نگرفته و در اندک پژوهشهای انجامشده در این زمینه بیشتر به محتوا و درونمایة آن پرداخته شدهاست. رسالت دینی و کارکرد مذهبی این اشعار در گرو تأثیرگذاری عمیق این اشعار در مخاطب است. موسیقی یکی از عناصر سازندة شعر است که نقش مهمّی در زیباسازی کلام و تأثیر آن بر مخاطب دارد. در این جستار، سطوح چهارگانة موسیقی (بیرونی، کناری، درونی و معنوی) با روش توصیفی ـ تحلیلی در 3 مجموعه شعر علوی و در مجموع 158 شعر بررسیشدهاست. بررسی عناصر موسیقایی در این اشعار، حکایت از ارتباطی دوسویه میان موسیقی و محتوای این اشعار دارد. موسیقی در این اشعار، کمک شایانی به القای مفاهیم و معانی مورد نظر شاعران کرده و در مقابل درونمایه و محتوای این اشعار به موسیقی آن جهت دادهاست. برجستگی و قوّت موسیقی در دو سطح بیرونی و کناری، بیفروغ بودن موسیقی درونی و معنوی و در حاشیه قرارگرفتن آن، استفاده از اوزان جویباری و شفّاف و توجّه به مضمون و محتوا در انتخاب وزن، گرایش به اوزان ساده و بیتکلّف، تنوّع وزنی، استفاده از قافیهها و ردیفهای مرتبط با موضوع و بهرهگیری دو سویه از آنها (کارکرد موسیقایی و انتقال معنا)، به کارگیری صنایع لفظی (تکرار، جناس و موازنه) و صنایع معنوی (تلمیح، مراعاتالنظیر و تضاد) از دیگر یافتههای این پژوهش است.
https://jls.qom.ac.ir/article_1673_331f3546340d2e291dbbbe57410e3ec0.pdf
2021-03-18
187
221
10.22091/jls.2020.5603.1235
شعر علوی
عناصر موسیقایی
موسیقی بیرونی
موسیقی درونی
موسیقی کناری
موسیقی معنوی
آرزو
پوریزدانپناه کرمانی
pooryazdanpanah@yazd.ac.ir
1
استادیار گروه زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه یزد، یزد، ایران
LEAD_AUTHOR
زینب
شیخ حسینی
zsheikhhosseini@gmail.com
2
استادیار گروه زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه حضرت نرجس رفسنجان، کرمان، ایران
AUTHOR
ابنرشیق قیروانی، ابوعلیحسن.(1981م). العمده. تحقیق و تصحیح محمّد محییالدین عبدالحمید. چاپ پنجم. بیروت: دارالجیل.
1
برقعی، سیّد حمیدرضا.(1397). تحیّر. تهران: فصل پنجم.
2
حقشناس، علیمحمّد.(1360). «پرداختن به قافیه باختن». نشر دانش. شمارة 8. صص: 35 ـ 18.
3
حقوقی، محمّد.(1377). مروری بر تاریخ ادب و ادبیّات امروز ایران. جلد2. تهران: قطره.
4
خانلری، پرویز. (1347). «زبان شعر». مجلّة سخن. دوره هجدهم. شمارۀ 5. صص: 263-251.
5
درستی، احمد.(1381). شعر سیاسی در دورة پهلوی دوم. تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی.
6
شفیعیکدکنی، محمّدرضا.(1379). صورخیال در شعر فارسی. چاپ دوم. تهران: آگاه.
7
ـــــــــــــــــــــــــــــــ .(1391). موسیقی شعر. چاپ سیزدهم. تهران: آگاه.
8
شمیسا، سیروس.(1381). نگاهی تازه به بدیع. چاپ چهاردهم. تهران: فردوس.
9
علوی، احمد.(1394). علویها. تهران: جمهوری.
10
عمرانپور، محمّدرضا.(1388). «جنبههای زیباییشناختی هماهنگی در شعر معاصر». نشریة دانشکدة ادبیّات و علوم انسانی دانشگاه شهید باهنر. دورة جدید. پیاپی 22. شمارۀ 25. صص: 187-159.
11
غفورزاده (شفق)، محمّدجواد.(1393). خورشید کعبه. تهران: جمهوری.
12
فرشیدورد، خسرو.(1378). دربارة ادبیّات و نقد ادبی. جلد2. چاپ سوم. تهران: امیرکبیر.
13
فشارکی، محمّد.(1379). نقد بدیع. تهران: سمت.
14
فضیلت، محمود.(1378). آهنگ شعر فارسی. تهران: سمت.
15
فیّاضمنش، پرند.(1384). «نگاهی دیگر به موسیقی شعر و پیوند آن با موضوع، تخیّل و احساسات شاعرانه». پژوهش زبان و ادبیّات فارسی. سال سوم. شمارة 4. صص: 186-163.
16
ماهیار، عبّاس.(1382). عروض فارسی. چاپ ششم. تهران: قطره.
17
مجاهدی، محمّدعلی.(1396). گفتوگو. روزنامة وطن امروز. شمارة 2241. شنبه 4 شهریور. صفحه 12.
18
محدّثی خراسانی، زهرا.(1388). شعر آیینی و تأثیر انقلاب اسلامی بر آن. تهران: مجتمع فرهنگی عاشورا.
19
میرصادقی، میمنت.(1376). واژه نامه هنر شاعری. تهران: مهناز.
20
همایی، جلالالدین.(1384). فنون بلاغت و صناعات ادبی. چاپ بیست و سوم. تهران: هما.
21
وحیدیان کامیار، تقی.(1374). بدیع از دیدگاه زیباییشناسی. تهران: دوستان.
22
یوسفی، غلامحسین.(1370). چشمة روشن. چاپ سوم. تهران: علمی.
23
ــــــــــــــــــــــ .(1363). کاغذ زر. تهران: یزدان.
24
Priminger, alex and other’s. (1976). prinncton Enceclopedia of poetry and poetics. prinston university press.
25
ORIGINAL_ARTICLE
تحلیل زبان تصویر در غزل رمانتیک حسین منزوی
اهمیّت زبان و زیبایی از دیرزمان در ادبیّات مطرح بوده و این امر در مکتبهای ادبی نیز نمود پیدا کردهاست. برخلاف نظر علمای بلاغت سنّتی که معتقد بودند تصویرپردازی تنها از طریق صورخیال صورت می پذیرد، تصاویر خیالانگیز بسیاری وجود دارند که عاری از هرگونه صورت خیالی هستند و در انتقال احساس و عاطفۀ شاعر بسیار خوب عمل میکنند. آفرینش تصویر بدون صورخیال، خود از شیوههای خیالانگیزی و تصویر آفرینی است. مسألۀ اساسی این مقاله بررسی ویژگیهای مکتب ادبی رمانتیسم در شعر منزوی و تحلیل و تبیین تصاویر مبتنی بر خیال و واقعیّت در مؤلفههای مکتبی اثر است. رمانتیسم نهضتی اجتماعی، سیاسی و فرهنگی است که در قرن نوزدهم و با در هم شکستن قید و بندهای کلاسیک در اروپا شکل گرفت و شرایط اجتماعی ظهور آن در اواخر عصر مشروطه در ایران فراهم آمد. حسین منزوی از شاعران نوآور و توانای معاصر است که اصول مکتب رمانتیسم و احساسات فردی در بسیاری از اشعار وی به خوبی نمایان است. در مقالۀ حاضر به شیوۀ توصیفی– تحلیلی، در دو محورِ تصاویر حقیقی و تصاویر خیالی به تحلیل مؤلفههای شاخص مکتب رمانتیسم از جمله: انعکاس فردیّت شاعر در تصویر، اندوه و تأثیر آن بر تصاویر شعری شاعر، سایهواری تصویر و... در غزلهای منزوی پرداختهایم. یافتههای پژوهش نشان میدهد بسیاری از سرودههای منزوی حاصل احساس رمانتیک گونۀ وی است. «انعکاس فردیّت شاعر در تصویر» مؤلفۀ مکتبی غالب غزلهای منزوی است و دیگر اصول این مکتب در ارتباط با این مؤلفه با بسامدی متفاوت شکل گرفتهاند. در حوزۀ زبان، تصاویر حقیقی با بسامدی بسیار کمتر از تصاویر مجازی نمود دارند. تکنیکهای بیانی دستوری از جمله صفت، جملات صله، فعل و قید غالباً در بافت کلام تصاویری مجازی و خیالی ایجاد کردهاند.
https://jls.qom.ac.ir/article_1736_9618769cd6f7fc9401d53047ae2c0aab.pdf
2021-03-19
223
252
10.22091/jls.2020.6184.1276
حسین منزوی
تصویر
رمانتیسم
مؤلفههای رمانتیسم
زهرا
طالبلو
zahraataleblou@gmail.com
1
دانشجوی دکتری زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه مرکزی اراک، اراک، ایران
AUTHOR
محسن
ذوالفقاری
m.zolfaghary2020@gmail.com
2
استاد زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه مرکزی اراک، اراک، ایران
LEAD_AUTHOR
حجت اله
امیدعلی
omidsu@gmail.com
3
استادیار زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه مرکزی اراک، اراک، ایران
AUTHOR
زهرا
رجبی
z_rajabi@araku.ac.ir
4
استادیار زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه مرکزی اراک، اراک، ایران
AUTHOR
جعفری، مسعود.(1378). سیر رمانتیسم در اروپا. چاپ اول. تهران: مرکز.
1
زرقانی، سید مهدی.(1383). چشم انداز شعر معاصر ایران. چاپ اوّل. تهران: نشر ثالث با همکاری انتشارات دبیرخانۀ شورای گسترش زبان و ادبیّات فارسی.
2
سیدحسینی، رضا.(1395). مکتبهای ادبی. جلد اوّل. چاپ بیستم. تهران: نگاه.
3
شعبانیان، علیرضا. (1394). «تأمّلی در ساختارهای شعر فارسی». فصلنامۀ زیباییشناسی ادبی. شمارۀ 23. صص: 93-65.
4
شفیعیکدکنی، محمّدرضا.(1380). ادوار شعر فارسی. چاپ اوّل. تهران: سخن.
5
ـــــــــــــــــــــــــــــ .(1388). صورخیال.چاپ سیزدهم. تهران: آگاه.
6
فتوحی، محمود.(1395). بلاغت تصویر. چاپ چهارم. تهران: سخن.
7
ـــــــــــــــــــــ .(1381). «تصویر خیال». نشریۀ دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی. شمارۀ 185.صص 133-103.
8
مدی، ارژنگ.(1371). عشق در ادب فارسی از آغاز تا قرن ششم. تهران: مؤسسۀ مطالعات و تحقیقات فرهنگی.
9
منزوی، حسین.(1398). حنجرۀ زخمی تغزّل. چاپ پنجم. تهران: انتشارات آفرینش با همکاری انتشارات نگاه.
10
ــــــــــــــــــ . (1398) از شوکران و شکر. چاپ پنجم. تهران: انتشارات آفرینش با همکاری انتشارات نگاه.
11
ــــــــــــــــــ. (1398) همچنان از عشق. چاپ پنجم. تهران: انتشارات آفرینش با همکاری انتشارات نگاه.
12
ـــــــــــــــــــ. (1398). تیغ و ترمه و تغزّل. چاپ پنجم. تهران: انتشارات آفرینش با همکاری انتشارات نگاه.
13
ـــــــــــــــــــ.. (1398). یک قصّه بیش نیست. چاپ پنجم. تهران: انتشارات آفرینش با همکاری انتشارات نگاه.
14
ـــــــــــــــــــ. (1398) همواره عشق بیخبر از راه میرسد. چاپ پنجم. تهران: انتشارات آفرینش با همکاری انتشارات نگاه.
15
میرصادقی، جمال و میمنت میرصادقی.(1395). واژهنامۀ هنر داستاننویسی. چاپ سوم. تهران: نشر کتاب مهناز.
16
ORIGINAL_ARTICLE
کارکردهای محتوایی و زیبایی شناختی گلها و گیاهان در اشعار حسین منزوی
علاقه به گلها و گیاهان و استفاده از عناصر طبیعی در شعر به دورة خاصی تعلق ندارد. اغلب شاعران کوشیدهاند تا با استفاده از پدیدههای طبیعی و ترکیبات تازهای که خلق میکنند به مفاهیم و اندیشههای مورد نظرشان بپردازند اما گرایش به طبیعت و گلها و گیاهان در شعر کلاسیک با شعر معاصر تا حدودی متفاوت است؛ در شعر معاصر تجلّی طبیعت و گلها و گیاهان با خصوصیات متعددی از جمله: سنّتشکنی، زبان جدید، جهانبینی ویژه و... همراه است. حسین منزوی (1383-1325ه.ش) از شاعران پر مخاطب معاصر، با نگرش تازه و با زبانی نو به طبیعت و پدیدههای آن پرداختهاست. وی از شاعران رمانتیک و تأثیرگذار دورة معاصر است که برخوردی عینی و هوشمندانه با انسان، اجتماع و طبیعت اطرافش دارد و هر چه از دوران آغازین شعر او فاصله میگیریم نوع بهرهمندی او از طبیعت و عناصر طبیعی، ژرفتر و ساختارمندتر میشود و شعر احساساتی و عاشقانة آغازین شاعر به سوی اشعار اجتماعی و سیاسی ارتقا مییابد و از اینرو واژگان، تصاویر و ترکیبات جدیدی را خلق میکند. هدف از این پژوهش توصیفی- تحلیلی، بررسی کارکردهای گلها و گیاهان در اشعار حسین منزوی است. نتیجة تحقیق نشان میدهد که منزوی با نگرش و بیان خلّاقانه و بسامد قابل توجهی از گلها و گیاهان به عنوان نقشمایه و نماد چند معنایی و محور ساختاری تصاویر بلاغی در جهت بیان اندیشههای شاعرانه، زیبایی شعر، هماهنگی و تناسب بخشیدن به اجزای کلام استفاده نموده که این امر توسعة زبانی و محتوایی را برای شاعر فراهم ساختهاست.
https://jls.qom.ac.ir/article_1622_426e55948ea4f575ddf6c6a624066fbd.pdf
2021-03-18
253
284
10.22091/jls.2020.5484.1228
شعر معاصر
بلاغت
مضمونآفرینی
تصویرسازی
گل و گیاه
حسین منزوی
سید مهدی
رحیمی
smrahimi@birjand.ac.ir
1
دانشیار زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه بیرجند، خراسان جنوبی، ایران
LEAD_AUTHOR
سامره
شاهگلی
shahgoli69@gmail.com
2
دانشجوی دکتری زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه بیرجند، خراسان جنوبی، ایران
AUTHOR
اسپرهم، داوود.(1383). «اُرگانومی در شعر حافظ و سعدی». فصلنامة علوم انسانی دانشگاه الزهرا. سال 13. شمارۀ 48 و49. صص: 19-1.
1
افشار، ایرج.(1345). رمز الریاحین رمزی کاشانی. تهران: مجلة وحید.
2
بارت، رولان.(1368). نقد تفسیری. ترجمة محمّد غیاثی. چاپ اول. تهران: بزرگمهر.
3
برلین، آیزایا.(1385). ریشههای رمانتیسم. ترجمة عبدالله کوثری. تهران: ماهی.
4
برهانی، مهدی.(1368). تاب بنفشه در حافظ شناسی. چاپ دوم. تهران: پاژنگ.
5
بیات، رضا.(1394). «تحلیل محتوای اشعار حسین منزوی». فصلنامة بهار ادب. سال 9. شمارۀ 3. صص: 55-37.
6
پارساپور، زهرا.(1391). «بررسی ارتباط انسان با طبیعت در شعر». مجلة ادب فارسی دانشگاه تهران. دورۀ 2. شمارۀ 1. صص: 23-1.
7
پورنامداریان، تقی.(1381). سفر در مه. تهران: سخن.
8
چوپرا، دیپاک.(1381). پرسش و پاسخ. ترجمة امین بشارتی. تهران: گفتار.
9
حافظ، شمسالدین محمّد.(1389). دیوان غزلیات. به اهتمام محمّد قزوینی و قاسم غنی. قم: توسعه قلم.
10
حسینی، صالح.(1371). نیلوفر خاموش. چاپ اول. تهران: نیلوفر.
11
دادخواه، حسن و محسن حیدری.(1385). «رمانتیسم در شعر بدر شاکر السیاب». فصلنامة دانشکدة ادبیّات دانشگاه باهنر. دورۀ 1. شمارۀ 19. صص: 140-129.
12
دریا دل، باقر.(1390). تجلی جلوهها و نمادهای طبیعت در شعر نیمایی. استاد راهنما رضا مهربان. پایاننامة کارشناسیارشد دانشگاه آزاد تایباد.
13
رمضانی، احمد.(1383). «نگاهی به آثار و شعر حسین منزوی». مجلة کتاب ماه ادبیّات و فلسفه. سال 5. شمارۀ 78. صص: 88-97.
14
رنگچی، غلامحسین.(1372). گل و گیاه در ادبیّات منظوم ایران تا ابتدای دوره مغول. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
15
رهبریان، محمّدرضا.(1392). «نگاهی به فعالیتهای رادیویی و مطبوعاتی حسین منزوی». مجلة کتاب ماه ادبیّات و فلسفه. سال 4. شمارۀ 81. صص: 56-46.
16
زرقانی، سید مهدی.(1384). چشمانداز شعر معاصر ایران. تهران: امیرکبیر.
17
سجادی، جعفر.(1389). فرهنگ لغات و اصطلاحات و تعبیرات عرفانی. تهران: طهوری.
18
سعیدی، عبدالرضا.(1396). بررسی تطبیقی طبیعتگرایی در اندیشة سهراب سپهری و جبران خلیل جبران. استاد راهنما فضلالله میرقادری. پایاننامة کارشناسیارشد دانشگاه شیراز.
19
شریفی، فیض.(1387). شعر زمان ما. تهران: سخن.
20
شفیعیکدکنی، محمّدرضا.(1370). صورخیال در شعر فارسی. تهران: آگاه.
21
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ .(1387). موسیقی شعر. تهران: آگاه.
22
فتوحی، محمود.(1391). سبکشناسی (نظریهها، رویکردها و روشها). چاپ اول. تهران: انتشارات علمی.
23
فرشیدورد، خسرو.(1363). در گلستان خیال حافظ. تهران: بنیاد نیکوکاری نوریانی.
24
فورست، لیلیان.(1387). رمانتیسم. ترجمۀ مسعود جعفری جزی. چاپ چهارم. تهران: مرکز.
25
فرهوشی، بهرام.(1347). «سرگذشت واژة گل». مجلة دانشکدة ادبیّات دانشگاه تهران. سال 15. شمارۀ 4. صص: 331-327.
26
قربانی، جاوید.(1386). «نگاهی به زندگی حسین منزوی». مجلة حافظ. دورۀ 3. شمارۀ 47. صص: 51-46.
27
کزازی، میرجلال الدین.(1381). زیباییشناسی سخن پارسی (بیان). چاپ ششم. تهران: مرکز.
28
گرامی، بهرام.(1389). گل و گیاه در هزار سال شعر فارسی. چاپ دوم. تهران: سخن.
29
ملا ابراهیمی، عزّت؛ خدیجه رشیدی و راحیل سن سیلی.(1392). «بررسی تطبیقی طبیعتگرایی در اندیشههای سهراب سپهری و جبران خلیل جبران». فصلنامة ادب عربی دانشگاه تهران. دورة 5. شمارة 1. صص: 235-213.
30
منزوی، حسین.(1395). مجموعه اشعار. به کوشش محمّد فتحی. چاپ چهارم. تهران: نگاه.
31
همتی، عبدالمحمّد.(1392). طبیعت در شعر قیصر امینپور. استاد راهنما غلامرضا پیروز. پایاننامة کارشناسیارشد دانشگاه مازندران.
32
ولف، فردآلن.(1384). متافیزیک از نگاه فیزیک، رمانها و جهان موازی. ترجمة شهریار شهرستانی. تهران: یاهو.
33
ORIGINAL_ARTICLE
بررسی، تحلیل و طبقهبندی شبهجملهها در زبان فارسی
مقولههای دستوری زبان فارسی از نظر صرف و نحو به انواع گوناگونی تقسیم میشود. این پژوهش در پی پاسخ به این پرسشهاست که شبه جمله چیست، چه انواعی دارد و در دستورهای زبان چگونه آن را بیان کردهاند. شبهجمله کلمه یا گروهی از کلمات فارسی و غیر فارسی است که فعل و ساختار جملۀ فارسی را ندارد اما معنی کامل جمله را دارد. جمله در زبان فارسی یا فعل دارد یا فعل ندارد؛ شبهجملهها در شاخۀ جملههای بیفعل قرار میگیرند. در دستورهای زبان، برخی این موضوع را با نام صوت و برخی دیگر با عنوان شبهجمله مطرح کردهاند. این پژوهش به بررسی، تحلیل و طبقهبندی شبهجملهها، در همۀ صورتهای آن پرداخته و ویژگیهای گوناگون، برخی معیارها برای شناخت شبهجمله، تفاوت صوت با اسم صوت و شبهجمله با قید را بیان کرده و دستهبندی معنایی آنها را ارائه کرده است. صوتها یکی از انواع شبهجمله هستند اما شبهجمله تنها منحصر به صوت نیست. برخی از اسمها، صفتها، ضمیرها و قیدها با تغییر آهنگ و داشتن تکیۀ ویژه شبهجمله واقع میشوند. همچنین بسیاری از ضربالمثلهای بیفعل، منادا، برخی از واژگان غیر فارسی (تُرکی، انگلیسی و فرانسه) و بسیاری از عبارات، افعال و جملههای پرکاربرد عربی در فارسی نیز شبهجمله هستند. شبهجملهها از نظر کارکرد و معنا در گروهها و طبقات مختلف تقسیم میشوند و بسیاری از عواطف و احساسات انسان را نشان میدهند؛ احساسات و عواطفی مانند: آرزو و امید، احترام و اطاعت، بیزاری و تنفّر، خشم، مهربانی و دلسوزی، سرزنش و توهین، پرسش، تأکید، تأسّف، تعجّب، تشویق و درد. در مجموع شبهجملهها احساسات و عواطف منفی را بیشتر منعکس میکنند. موضوع شبهجمله هم به حوزۀ صرف فارسی مربوط است و هم به حوزۀ نحو.
https://jls.qom.ac.ir/article_1759_9c1b5660327058f4f3bc9921d719954a.pdf
2021-03-18
285
314
10.22091/jls.2021.6217.1281
دستور زبان
جمله
جملههای بیفعل
شبهجمله
صوت
تکیه
محمود
مهرآوران
mehravaran72m@gmail.com
1
دانشیار گروه زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه قم، قم، ایران
LEAD_AUTHOR
ابوالقاسمی، محسن.(1381). دستور تاریخی زبان فارسی. چاپ سوم. تهران: سمت.
1
انوری، حسن و احمدیگیوی، حسن.(1390). دستور زبان فارسی 2. ویرایش چهارم. تهران: فاطمی.
2
انوری، حسن.(1381). فرهنگسخن. تهران: سخن.
3
بهار محمّدتقی.(1370). سبک شناسی. جلد اول. تهران: امیرکبیر.
4
ـــــــــــــــــــ و دیگران.(1371). دستور زبان فارسی (پنج استاد).تهران: اشراقی.
5
حقشناس، علیمحمّد.(1371). آواشناسی (فونتیک). چاپ سوم. تهران: گاه.آآگاه.
6
ـــــــــــــــــــــــ ؛ حسین سامعی؛ مهدی سمائی و علاءالدین طباطبایی.(1387). دستور زبان فارسی ویژۀ دورههای کاردانی و کارشناسی. چاپ اول. تهران: انتشارات مدرسه.
7
خیامپور، عبدالرسول.(1373). دستور زبان فارسی. چاپ نهم. تهران: کتاب فروشی تهران.
8
زُمردیان، رضا.(1373). فرهنگ واژههای دخیل اروپایی در فارسی. چاپ اول. مشهد: آستان قدس رضوی.
9
سمائی، مهدی.(1382). فرهنگ لغات زبان مخفی. چاپ ششم. تهران: مرکز.
10
شریعت، محمّد جواد.(1370). دستور زبان فارسی. چاپ چهارم. تهران: اساطیر.
11
صادقی، علیاشرف و غلامرضا ارژنگ.(1365). دستور زبان فارسی. تهران: بهرام.
12
فرجزاده، آسیه.(1392). «بررسی شبهجملهها در کتب دستور زبان فارسی». پایان نامۀ کارشناسی ارشد: دانشگاه قم.
13
فرشیدورد، خسرو.(1373). عربی در فارسی. تهران: دانشگاه تهران.
14
ــــــــــــــــــــ .(1375). جمله و تحول آن در زبان فارسی. چاپ اول. تهران: امیرکبیر.
15
ـــــــــــــــــــ .(1384). دستور مفصل امروز. چاپ دوم. تهران: سخن.
16
لازار، ژیلبر.(1384). دستور زبان فارسی معاصر. ترجمۀ مهستی بحرینی. چاپ اول. تهران: هرمس.
17
مهرآوران، محمود.(1394). «الگوی شناور در ساخت جملههای مرکب با توجه به زمان کاربرد افعال». فنون ادبی. دورۀ 7. شمارۀ 2. صص: 108ـ87.
18
ـــــــــــــــــــ .(1396). سامان سخن. چاپ سوم. قم: المصطفی.
19
میرزائی، افسانه.(1394). «تحلیل ساختی و کاربردی شبهجمله در مثنوی معنوی». پایاننامۀ کارشناسی ارشد: دانشگاه علامه طباطبایی.
20
نجفی، ابوالحسن.(1387). فرهنگ فارسی عامیانه. چاپ دوم. تهران: نیلوفر.
21
وحیدیان کامیار، تقی و غلامرضا عمرانی.(1386). دستور زبان فارسی 1. چاپ دهم. تهران: سمت.
22
ـــــــــــــــــــــــ .(1379). نوای گفتار در فارسی. مشهد: دانشگاه فردوسی.
23
ORIGINAL_ARTICLE
غربت کنایه در پژوهشهای مکتب وقوع
حقیقتنمایی در کنار بیان رفتارهای عاشق و معشوق، رکن رکین مکتب وقوع است. بیشتر پژوهشهایی که در زمینۀ بررسی مختصات ادبی این مکتب و طرز واسوخت انجامشده، در کنار اشاره به «سادگی و روانی زبان» به «عدم استفاده از شگردهای بلاغی» نیز اشاره کردهاند. از آنجا که کشف و توضیح چگونگی یک موضوع و پدیده، رسالت تحقیقاتِ توصیفی است، این مقاله به شیوۀ توصیفی ـ تحلیلی و با استفاده از ابزار کتابخانهای نوشته شدهاست و میکوشد تا حضور گسترده و نقش مؤثر صناعت بیانی کنایه را در بازنمایاندن حالات وقوعی نشان بدهد و این خود نقیضِ فرضِ رایج در مطالعات مکتب وقوع است. حدود پژوهش، مطالعاتی است که در حوزۀ مکتب وقوع انجام شده، امّا به عنصر بیانی کنایه توجّه نکردهاند؛ خاصه کنایههای موجود در کتاب صد سال عشق مجازی. یافتههای پژوهش نشان میدهد که شگرد کنایه نقش مهمّ و بایستهای در آفرینش تصویرهای مکتب وقوع دارد و حضور گستردۀ این صناعت در شعر وقوع نهتنها منافاتی با زبان سادۀ این مکتب ندارد، بلکه به دلیل ماهیت کوچه و بازاری و مردمی بودنش، سبب روانی و سادگی زبان شعری وقوع نیز میگردد.
https://jls.qom.ac.ir/article_1723_8f54fbf99a069b5083ac1064fa013f8d.pdf
2021-03-19
315
347
10.22091/jls.2020.5936.1254
مکتب وقوع
طرز واسوخت
مختصات شعر واقعگرا
کنایه
مصطفی
میردار رضایی
mostafamirdar@yahoo.com
1
دانشآموختۀ دکتری زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه مازندران، مازندران، ایران
LEAD_AUTHOR
الجرجانی النّحوِی، عَبدالقاهِر.(1366). دلائل الاعجاز. تصحیح السیّد محمّدرشید رضا. الطبعه ثالثه. مطبعه المنار.
1
برزینمهر، عبدالغنی.(1378). ضرب الامثال و کنایات. کابل: دانش خپرندویه تولنه.
2
پورمجیدیفتح، مهدی و سید فایض درخوش.(1397). «جلوههایی از مکتب وقوع در شعر میرزا شرفجهان قزوینی». فصلنامۀ اورمزد. شمارۀ 45. صص: 25 ـ 4.
3
تفتازانی هروی، سعدالدین مسعود.(1407ق). المطوّل فی شرح تخلیص المفتاح (افست از روی چاپ عثمانی 1330 ه. ق). قم: کتابخانۀ آیتالله العظمی مرعشی نجفی.
4
حسنپورآلاشتی، حسین.(1384). طرز تازه. تهران: سخن.
5
حسینی، جعفر.(1413). اسالیب البیان فی القرآن. تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
6
حقجو، سیاوش.(1381). «پیشنهاد بر افزودن دو فن دیگر بر فنون چهارگانۀ علم بیان». مجموعه مقالههای نخستین گردهمایی پژوهشهای زبان و ادب فارسی.جلد اوّل. به کوشش محمّد دانشگر. تهران: مرکز بینالمللی تحقیقات زبان و ادبیّات فارسی و ایرانشناسی دانشگاه تربیت مدرّس.
7
ــــــــــــــــــ .(1390). «طرف وقوع و شگردهای ادبی ناشناخته». فصلنامه جستارهای ادبی دانشگاه آزاد واحد تهران شمال. سال 2. شمارۀ 4. پیاپی 8. صص: 96 ـ 79.
8
خاتمی، احمد.(1371). پژوهشی در سبک هندی و دورۀ بازگشت ادبی. تهران: بهارستان.
9
خضری، علی؛ رسول بلاوی و معصومه فتحیمقدّم.(1396). «مطالعۀ تطبیقی ساختار کنایه در زبان فارسی و عربی». پژوهشنامه نقد ادبی و بلاغت. سال 6. شمارۀ 1. صص: 106 ـ 89.
10
رزمجو، توران.(1390). «نگاهی به مکتب واسوخت در تاریخ ادبیّات ایران». کتاب ماه ادبیّات. شمارۀ 48. پیاپی 162. صص: 84 ـ 80.
11
رئیسی، احسان و علیمحمّد محمودی.(1396). «حامدی اصفهانی از شاعران پیشگام مکتب وقوع در سدۀ نهم». پژوهش زبان و ادبیّات فارسی. شمارۀ 45. صص: 115 ـ 91.
12
زرّینکوب، عبدالحسین.(1383). از گذشتۀ ادبی ایران. تهران: سخن.
13
سعدی، مصلح بن عبدالله.(1387). بوستان. تصحیح و توضیح غلامحسین یوسفی. چاپ نهم. تهران: شرکت سهامی انتشارات خوارزمی.
14
شبلی نعمانی، محمّد.(1335). شعرالعجم، تاریخ شعرا و ادبیات ایران. جلد دوم و سوم. تهران: کتابفروشی ابنسینا.
15
شفیعیکدکنی، محمّدرضا.(1387). ادبیّات فارسی از عصر جامی تا روزگار ما. ترجمۀ حجتالله اصیل. تهران: نی.
16
ـــــــــــــــــــــــــ .(1370). صورخیال در شعر فارسی. چاپ چهارم. تهران: آگه.
17
ـــــــــــــــــــــــــ .(1388). موسیقی شعر. چاپ یازدهم. تهران: آگه.
18
شفیعیون، سعید.(1387). زلالی خوانساری و سبک هندی. تهران: سخن.
19
شمس لنگرودی، محمّد.(1372). مکتب بازگشت. تهران: مؤلف.
20
شمیسا، سیروس.(1385). بیان. تهران: تابش.
21
ــــــــــــــــــ .(1362). سیر غزل در شعر فارسی. تهران: فردوسی.
22
ـــــــــــــــــ .(1382). سبکشناسی شعر. چاپ ششم. تهران: فردوسی.
23
ــــــــــــــــــ .(1383). بیان و معانی. چاپ هشتم. تهران: فردوسی.
24
ـــــــــــــــــ .(1391). مکتبهای ادبی. چاپ دوم. تهران: قطره.
25
عطّار نیشابوری، فریدالدّین محمّد.(1387). منطقالطیر. تصحیح و تعلیق محمّدرضا شفیعیکدکنی. چاپ دوم. تهران: سخن.
26
فتوحی، محمود.(1395). صد سال عشق مجازی، مکتب وقوع و طرز واسوخت در شعر فارسی قرن دهم. تهران: سخن.
27
قربانپور آرانی، حسین.(1390). «مکتب وقوع و تأثیر آن بر داستانهای عاشقانۀ فارسی». فصلنامۀ تخصصی سبکشناسی (بهار ادب). سال چهارم. شمارۀ سوم. پیاپی 13. صص: 326 ـ 313.
28
کزازی، میرجلالالدین.(1368). بیان: زیباییشناسی سخن پارسی. چاپ چهارم. تهران: مرکز.
29
کلانتر، نوشآفرین. (1392). «سیر تحوّل یک غزل از مکتب وقوع تا دورۀ معاصر». فصلنامۀ تخصصی سبکشناسی (بهار ادب). سال ششم. شمارۀ دوم. پیاپی 20. صص: 346 ـ 329.
30
گلچین معانی، احمد.(1377). مکتب وقوع. مشهد: انتشارات دانشگاه فردوسی.
31
ــــــــــــــــــــــــ .(1348). مکتب وقوع در شعر فارسی. تهران: بنیاد فرهنگ ایران.
32
مجوزی، محمّد و علیرضا کمانباز.(1394). «جلوههای مکتب وقوع و واسوخت در شعر وحشی بافقی». مجموعه مقالات چهاردهمین همایش بینالمللی ترویج زبان و ادب فارسی. دانشگاه محقّق اردبیلی.
33
محمودی، جلال و سیّده خدیجه مهدوی.(1393). روش تحقیق (با تأکید بر نحوۀ تنظیم پروپوزال). چاپ اول. ایرانشهر: سولار.
34
میردار رضایی، مصطفی.(1391). «ابعاد کنایه در دیوان غزلیات صائب». پایاننامۀ کارشناسی ارشد. به راهنمایی سیاوش حقجو. بابلسر: دانشگاه مازندران.
35
ــــــــــــــــــــــــ .(1397). «فرآیند تکوین و تکامل تصویر از سبک خراسانی تا سبک هندی با تکیه بر شگردهای ترکیبی». رسالۀ دکتری. به راهنمایی سیاوش حقجو. بابلسر: دانشگاه مازندران.
36
ــــــــــــــــــــــــــ و سیاوش حقجو.(1399). «بررسی شگرد کنایۀ ایهامی در غزلهای حافظ (نکتهای در رمزگشایی عوامفهم و خواصپسندی شعر حافظ)». جستارهای نوین ادبی. شمارۀ 208. صص: 17 ـ 1.
37
وحشی بافقی، کمالالدّین محمّد.(1342). دیوان وحشی بافقی. با مقدّمۀ سعید نفیسی. تهران: سازمان چاپ و انتشارات جاویدان.
38
وحیدیانکامیار، تقی.(1375). «کنایه، نقاشیِ زبان». نامۀ فرهنگستان. شمارۀ 8. صص: 69 ـ 55.
39
همایی، جلالالدین.(1363). فنون بلاغت و صناعت ادبی. چاپ دوم. تهران: توس.
40
یوسفی، حسینعلی.(1382). پژوهش و نگارش (روش تحقیق و مرجعشناسی در ادبیّات فارسی). چاپ اول. تهران: چاپار.
41
Seghal, Raji. (2000). Dictionary of English. Published by Sarup & Sons. Reprinted India.
42
ORIGINAL_ARTICLE
تشخصهای زبانی در سبک فرخ تمیمی
در بررسی پروندة شعر نو و شاعران آن در جریان تاریخ ادبی فارسی، میتوان نقطهای مشترک یافت و آن نقطه این است که قریب به اتفاق این شاعران برای خود سبک خاص یا زبان خاص داشتهاند، یا در پی آن بودند که به آن دست یابند. فرخ تمیمی از شاعران کمتر شناخته شدة شعر نیمایی یا آزاد است که پنج دفتر شعری از او به چاپ رسیدهاست. جستجو و یافتن سبک جدید و خاص برای شاعران نوپرداز، اصلی بوده که افراد به روشهای مختلف در پی نیل به آن بودهاند و مقرون به صرفهترین و حصولیترین کار در این مسیر، شکستن اصول وزن و قافیة سنّتی و نیز تأثیرپذیری این شاعران از حال و هوا، تجربه و تصاویر شعر فرنگی بودهاست. امر مهم دیگری که این شاعران و تمیمی به آن دست زدند، این است که قواعد و معیارهای زبان معیار و فرهیخته را به عمد درهم ریخته و به هم زدند و غایت کارشان این شد که تا توانستند شعر خود را به زبان محاوره و عامیانه نزدیک کردند؛ به تعبیر بهتر، سبک و شیوة «شعر نویسی» آنها نزدیک کردن بیش از حد شعر خود به زبان عامیانه و درهم زدن اصول و قواعد زبان هنجار بودهاست؛ این نوشتار با ذکر مصداق و شاهد مثال به نوسازیهای تمیمی در حوزههای مختلف اسم، فعل، صفت و غیره میپردازد و برجستگیهای زبانی و سبکی در شعر وی را تبیین میکند. روش تحقیق این مقاله، توصیفی و مقایسهای است که مواد خود را به شیوة فیشنویسی و اسنادی جمع آورده است.
https://jls.qom.ac.ir/article_1806_eed03294fa6e9ed79c9a9f20152d624e.pdf
2021-03-19
349
369
10.22091/jls.2021.6431.1303
فرخ تمیمی
شعر نو
سبک
تشخص زبانی
زبان محاوره
یدالله
نصراللهی
y.nasrollahy@gmail.com
1
دانشیار زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه شهید مدنی، تبریز، ایران
LEAD_AUTHOR
آرینپور، یحیی.(1382). از نیما تا روزگار ما. جلد سوم. چاپ چهارم. تهران: زوار.
1
آژند، یعقوب.(1363). ادبیّات نوین ایران. چاپ اول. تهران: امیرکبیر.
2
ابتهاج، هوشنگ.(1369).آینه درآینه. به کوشش محمّدرضا شفیعیکدکنی. تهران: چشمه.
3
اخوان ثالث، مهدی.(1376). عطا و لقای نیمایوشیج. چاپ سوم. تهران: زمستان.
4
ـــــــــــــــــــــ .(1375 الف). آخر شاهنامه. چاپ سیزدهم. تهران: مروارید.
5
ــــــــــــــــــــ .(1375 ب). از این اوستا. چاپ دهم. تهران: مروارید.
6
بیهقی، ابوالفضل.(1383). تاریخ بیهقی. تصحیح علیاکبر فیاض. به اهتمام محمّدجعفر یاحقی. چاپ چهارم. مشهد: انتشارات دانشگاه فردوسی مشهد.
7
تمیمی، فرخ.(1369). گزینة اشعار. چاپ اول. تهران: مروارید.
8
حافظ، شمسالدین.(1385). دیوان. تدوین و تصحیح رشید عیوضی. چاپ دوم. تهران: امیرکبیر.
9
خاقانی شروانی، افضلالدین بدیل.(1374). دیوان. به کوشش ضیاءالدین سجادی. چاپ پنجم. تهران: زوار.
10
زرقانی، مهدی.(1391). چشم انداز شعر معاصر ایران. چاپ اول. تهران: ثالث.
11
شفیعیکدکنی، محمّدرضا.(1358). صورخیال در شعر فارسی. تهران: آگاه.
12
ـــــــــــــــــــــــــــــــ .(1388). هزارة دوم آهوی کوهی. چاپ پنجم. تهران: سخن.
13
ـــــــــــــــــــــــــــــــ .(1392). با چراغ و آینه. چاپ چهارم. تهران: سخن.
14
شمس لنگرودی، محمّدتقی.(1378). تاریخ تحلیلی شعر نو. جلد2. چاپ دوم. تهران: مرکز.
15
شمیسا، سیروس.(1386). کلیات سبک شناسی. چاپ دوم. تهران: میترا.
16
عابدی،کامیار.(1388). برگهایی از تاریخ بیقراری ما. چاپ اول. تهران: ثالث.
17
فتوحی، محمود.(1391). سبک شناسی، نظریهها، رویکردها و روشها. چاپ اول. تهران: سخن.
18
نجفی، ابوالحسن.(1387). غلط ننویسیم. چاپ چهاردهم. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
19
یاحقی، محمّدجعفر.(1383). جویبار لحظهها. چاپ ششم.تهران: جامی.
20
Lanham, Richard.a (2003) Analyzing Prose. second Edition. New York.
21
Widdowson. H.G (1991) Stylistics And The Teaching of Literature. Longman.
22